Journalist Koos Neuvel verloor zijn dochter aan een eetstoornis. Na jaren onderzoek komt hij erachter: de dwang waaraan zij tijdens haar behandeling onderworpen werd en die haar steeds zieker maakte zit in de haarvaten van de hele psychiatrie. En dat is een groot probleem.

Eens in de zoveel tijd komen ze naar buiten, verhalen over patiënten in een gesloten instelling, van wie de behandeling meer weg heeft van een straf. Kinderen die met geweld tegen de grond worden gewerkt, uren in een isoleercel doorbrengen en weken, soms zelfs maanden, worden vastgebonden aan hun bed. Zulke verhalen leiden vaak tot ophef en verontwaardiging. Er komen onderzoeken, instellingen worden berispt of soms gesloten.

En iedereen vraagt zich af hoe dit toch heeft kunnen gebeuren.

In zijn nieuwe boek De dwangbuis. Een geschiedenis van beknelling en bevrijding in de psychiatrie gaat journalist Koos Neuvel  (1958) op zoek naar het antwoord op die vraag. Hij laat zien dat vrijheidsbeneming altijd onderdeel is geweest van de psychiatrie en dat de psychiatrie hier zelfs deels haar bestaansrecht aan ontleent.

Het is een doorwrocht, indrukwekkend en verontrustend boek, dat gelukkig ook laat zien dat het anders kan. Het is mogelijk, denkt Neuvel, om voor mensen te zorgen zonder hen te beknellen.

Lees of luister het volledige interview met Neuvel op de website van De Correspondent.