Ik vind het leven soms verrekte ingewikkeld en lang niet altijd leuk. Mijn zelfbeeld is nooit heel steady geweest. Ik heb voor mijn gevoel nooit echt een eigen identiteit kunnen ontwikkelen, omdat ik al zo jong mentale problemen kreeg. Van hevige faalangst als brugpieper, de zoveelste depressie op mijn 14e naar een borderline persoonlijkheidsstoornis op mijn 18e. Ik heb nooit vriendjes gehad in de pubertijd, ben niet veel uit geweest en leefde voor hoge cijfers. Tegelijkertijd was er die intense zelfhaat en probeerde ik mezelf op alle mogelijke manieren kapot te maken. Dat vormde de geboorte van mijn interne saboteur.

Zoveel jaren later worstel ik nog steeds met mijn zelfbeeld, mijn identiteit. Zo ook de afgelopen weken. Ik heb de neiging om te veel te kijken naar anderen, me te vergelijken met de ander. Het behoeft geen verdere uitleg dat ik altijd als verliezer uit de bus kom. Ook omdat ik de neiging heb om appels met peren te vergelijken en in te zetten op onhaalbare opties, die me vervolgens helemaal leegzuigen. Ik pas namelijk helemaal niet in dat specifieke keurslijf.

Ik raas maar door in mijn overtuiging dat ik iets zinnigs moet bijdragen aan de maatschappij, baal dat mijn lezingen momenteel stilliggen en dat het schrijven van een 2e boek zoveel angst, paniek en perfectionisme met zich meebrengt dat ik bijna stik. Over the borderlinewas dinsdag precies een half jaar oud. Ik ben alleen maar boos, gefrustreerd en verdrietig geweest. Had niks te vieren, terwijl ik zo godvergeten trots op mezelf mag zijn. Mijn boek is uit en dat gegeven neemt niemand mij meer af.

Waarom martel ik mezelf dan zo? Mag ik niet gewoon Anika zijn die haar eigen koers bepaalt en doet wat zij wil? Ik kan het tempo van de maatschappij niet bijbenen, het verslindt me en maakt me onzeker, want ik wil zo graag laten zien dat ik iets voorstel, dat ik potentie heb en vooral niet gek ben. En dus ga ik door totdat de bom barst, totdat ik compleet vastloop en mijn geliefden in mijn val meeneem. Op alle vlakken gefaald.

Terug naar de basis gaan is het enige wat me helpt. Wie ben ik? Wat wil ik? Hoe ga ik dat vormgeven? Bij mezelf blijven, niet gluren bij de buren en vooral uitzoeken wat me oprecht blij maakt. Ik hoef niet mee met de stroom, ik doe het op mijn manier en dat is oké. Ik hoop dat er een dag komt dat ik daar met opgeheven hoofd voor durf te gaan staan.

Anika Rooke