Jarenlang had ik die onbegrijpelijke gevoelens. Steeds kwamen ze terug als trouwe onwelkome gasten. Ik begreep er niet veel van. Waarom had ik deze nare gevoelens?

Ik zal maar met de deur in huis vallen. Ik was bang om zwanger te raken en ik was bang om een kind te baren. Feitelijk was hiertoe geen reden en al zeker niet na de menopauze. Ik probeerde het te begrijpen. Wilde ik ooit zwanger raken in een huwelijk met de ideale man? Nee liever niet, ik verlangde er niet naar. Maar was er een verklaring voor mijn angsten? Zoveel vrouwen willen graag een kindje krijgen, en als het zover is zijn ze zelfs trots op hun dikke buik. Zonder een verklaring leefde ik jarenlang met deze steeds weer terugkerende zeurende gevoelens en leed er in stilte onder.

Maar hier kwam verandering in. Na het lezen van het boek van Mark Wolynn: Het is niet met jou begonnen. De erfenis van een familietrauma (2020) werd het anders.

Nu had ik wel meer trauma`s opgelopen die samenhingen met gebeurtenissen in de kindertijd. Ik leerde om ze te verwerken met psychotherapie, studie, begrip en steun uit mijn directe omgeving. Het ging hierbij steeds om ernstige gebeurtenissen die ik mij zeer goed kon herinneren. Er was geen twijfel over de feiten die geweest waren en ik wist hoe oud ik was toen het me overkwam.

Toen ik eenmaal in de gaten had hoe traumaverwerking bij mij verliep, kon ik vanaf eind 2011 beginnen met de trauma`s die zich in mijn bewustzijn meldden, één voor één aan te pakken en te verwerken door, zoals men zegt, het beest in de ogen te kijken.

Een van de trauma`s die ik thans nog niet heb verwerkt zal ik nu noemen. Ik lijd er nog steeds onder dat ik een ongewenst kind ben. Jarenlang heb ik dit sterk vermoed, gevoeld en het gezien als een uitleg voor menige dingen die in ons gezin konden gebeuren. En tenslotte, ongeveer een half jaar vóór haar overlijden, vertelde mijn moeder mij dat ik een telfout was. Haar uitspraak was voor mij geen verrassing want ik wist het al.

Thans woon ik in een dorpje in het mooie Limburg, niet in België maar in Nederland. Al enige tijd heb ik er een gewoonte van gemaakt om een dagelijks wandelingetje te doen. Op zekere dag - het was vlak nadat ik het boek van Mark Wolynn had gelezen - gebeurde er iets heel bijzonders tijdens mijn ochtendwandeling. Het was een mooie zonnige dag, ik genoot zoals meestal van de omgeving en de frisse lucht. Allerlei gedachten gingen door mij heen, niet allemaal in een logische volgorde. Ik liet het gebeuren, want waarom zou ik me zo vroeg op de dag, al moe maken om deze gedachten te gaan ordenen.

Er kwamen gedachten over mijn moeder, over Mark Wolynn, over mijn jeugd, over het ongewenst kind zijn, over families, over traumas. En ineens, u gelooft het niet, ineens vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Plotseling wist ik zonder nog te twijfelen dat de gevoelens die betrekking hadden op de angst voor zwangerschap en de angst om een kind te moeten baren, niet mijn gevoelens waren, maar de gevoelens van mijn moeder. Het gebeurde allemaal binnen enkele seconden.

Ongelofelijk, het lijkt bijna op een wonder: de oude onbegrepen angsten, die ik jarenlang gehad heb, vielen van mij af, als de herfstbladeren van de bomen tijdens een flinke storm. Wat was dat een mooie thuiskomst. De betreffende angsten zijn verdwenen. Wat geweldig en wat ben ik blij. Mijn welgemeende dank gaat uit naar Mark Wolynn.

Uiteraard en even terzijde, mag de vraag gesteld worden of ik mijn moeder vergeven heb voor het feit dat ze mij een telfout heeft genoemd en mij behandelde als een ongewenst kind.

Feitelijk heb ik dit mijn moeder nooit aangerekend. Dit kwam o.a. omdat ik vanaf het begin begreep dat zij in in moeilijke situatie zat. Vergeven is een onderdeel van de verwerking. Door niet te vergeven ontstaat er een negatieve binding. Het bindt je aan feiten en personen op een wijze die je niet wilt. Bij andere trauma`s waarbij vergeven voor mij lastig was, heb ik dat zelf ervaren. Op latere leeftijd leerde ik meer over het belang van vergeving.

Met betrekking tot het ongewenst kind zijn verliep het anders. Pas dit jaar kwam ik erachter dat er bij het trauma van het ongewenst kind zijn een dissociatie had plaatsgevonden. Enerzijds wist ik de feiten al heel lang. Anderzijds waren de erbij behorende traumatische gevoelens ontkoppeld; eerst verdrongen, daarna deels verdrongen en tenslotte waren ze er zonder dat ik wist waarom ik deze traumatische pijnen voelde.

Toen ik het verband begon te leggen - feiten en de erbij behorende gevoelens kwamen samen - kwam ik in een nieuwe fase van vergeving terecht. Ik kende inmiddels het belang van vergeving en de problemen van het niet kunnen vergeven en daarom heb ik meteen ingezet op totale vergeving. Dit is gelukt en daar ben ik erg blij mee, ondanks dat het betreffende trauma er nog is.

Tenslotte wil ik nog een gedicht voordragen dat ik ruim tien jaar geleden heb geschreven:

Dode moeder

Een diepe wonde werd geslagen,

de dag dat zij het leven liet.

Ze was reeds oud van dagen,

doch dat verandert droefheid niet.

Zoveel woorden ongezegd.

Zoveel liefde niet gekregen.

Maar mijn moeder was zij echt,

ook al kwam ik ongelegen.

De laatste keer dat ik haar zag

 - keek haar vol vertrouwen aan -

zelfs toen zij in het ziekbed lag,

dacht ik dat zij altijd zou bestaan.

Uit: gedichtenbundel Van Stilte naar Woorden. Jeanny Severijns (2013)