Ik word wakker in een vreemd bed, dat is het eerste wat ik opmerk, het tweede dat ik goed geslapen heb voor het eerst in dagen. Het is nog donker, ik ben licht gedesoriënteerd en blijf even op mijn rug liggen. Het laatste dat ik me herinner voordat ik ging slapen is een silhouet in de vorm van Ra, de Egyptische zonnegod, die in de hoek van de kamer stond. Het reikte me een rode doorzichtige, door de kamer zwevende lichtbol aanvan iets naar niets..daarna viel ik in slaap.

Ik zoek op de tast naar mijn telefoon en vind hem op het nachtkastje naast het bed. 05.15. uur. Geen berichten.

Ik weet ineens waar ik ben. Psychiatrisch centrum de Rielerenk in Deventer, afdeling Spoed Medium Care. Gisteravond vrijwillig opgenomen.

Waar zijn de kinderen? Ik schrik even van de vraag die ik mezelf stel. Dan volgt iets van kalmte, rust. De kinderen, mijn dochter van 17 en zoon van 14 zijn bij hun moeder. Al langer realiseer ik me nu. Ik check de datum op mijn telefoon, 11 november. Sinds medio september zijn ze niet meer bij me thuis geweest.

Voordat er nog meer gedachten en vragen zich gaan vormen en met me op de loop willen sta ik op. Licht aan, trek in een sigaret. Hoe werkt dat hier roken? Zal vast buiten moeten. Ik hoef alleen mijn schoenen aan te doen aangezien ik mijn kleren heb geslapen, spijkerbroek en T-shirt.

Als ik mijn schoenen aan heb, de deur opengedaan en op de gang sta, verschijnt snel een verpleegkundige. Goedemorgen Pelle, jij bent er vroeg bij, je wil vast roken?Ik knik, sigaret en aansteker in de aanslag. Dat kan hier vanaf zeven uur, dus eigenlijk moet je nog even wachten. Maar loop maar mee, het is je eerste nacht hier dus een beetje wennen mag. Ik laat je door de zijdeur naar buiten en zo weer naar binnen, als je maar zachtjes doet buiten.

Dat beloof ik. Wanneer ik buiten sta, een trek van mijn sigaret neem en het geluid van de eerste vogels hoor komen er vragen naar boven die gisteren zijn uitgesproken door mij, maar die nu raadselachtig lijken. Niemand wil toch God alleen zijn? Vroeg ik aan het ambulance personeel, en eerder aan Pieter, een goede vriend, toen hij op mijn verzoek naar me toe kwam thuis, omdat mijn gedachten niet meer stopten en me aan het vloeren waren. Niemand wil toch God alleen zijn? Niemand wil een miljoen jaren slapen?

Als de sigaret op is blijf ik nog even staan kijken naar de heldere halve maan en sterrenhemel, genoeg om over na te denken, denk ik, maar wie ben ik denk ik tegelijkertijd

Pelle Oosting