1e volle dag
Incident 1

Ik ben op mijn kamer. Bed, bureau, twee zitstoelen en een tafeltje, kledingkast, badkamer met douche en toilet. In totaal schat ik een oppervlak van 20 m2. De kamer heeft uitzicht op de aan het pand grenzende tuin met hek eromheen, de tuin grenst aan de parkeerplaats van het Deventer Ziekenhuis, waar de Rielerenk mee verbonden is. De ramen kunnen een klein beetje open, niet meer dan mijn onderarm past er dan door, was me als weer even rokende, al opgevallen.

Ik mag dan goed geslapen hebben, de slaapmedicatie heeft prima gewerkt, ik ben hier niet voor niets en mijn brein zit weer in de `overdrive`; elke seconde een gedachte, alles wat ik zie, hoor en ruik een aanzet tot associatie en elke vezel in mijn lijf aanwendend om mezelf tot rust te manen. De beloofde remmende medicatie die me nu al meer dan vier uren geleden is toegezegd is nog niet verstrekt. Maar ondertussen word ik wel een beetje moe en gek van mezelf.

Ik mag hier dan met ambulance zijn aangekomen gisteravond, gevoelsmatig zit ik nog in een losgeslagen straaljager richting de dampkring en zoek ik wanhopig naar de hendel van de schietstoel, zijnde mijn medicatie.

Dat is juist waarom ik hier ben. Het lukte me niet meer om mezelf uit te zetten.
Voor ik er erg in heb roep ik hard, hoorbaar voor de hele afdeling: `MEDICATIE NU!` Tegelijk geef ik een ruk aan het raamgordijn, maar kom ik iets bij zinnen en stop net op tijd met schudden aan het gordijn, zodat maar de helft van de haakjes is losgekomen. Ik kalmeer iets meer.
Wachtend op de reactie die dit abrupte gedrag van mij zal ontlokken.

Zoals verwacht wordt er al snel op de deur geklopt. `Pelle, ben je weer rustig.` Ik antwoord `ja, dat denk ik wel`. `We gaan even de deur opendoen van deze kant.` Ik zie drie verpleegkundigen, degene die het woord gaat voeren in het midden, benen iets wijd, armen ietwat gespannen langs het lijf, handen deels gesloten.
Ik begrijp dat de-escalatie keuze 1 is en verpleegkundig ingrijpen keuze 2.
`Wat is er aan de hand, Pelle?`
`Ik heb mijn medicatie nodig.`
`Ja dat begrijpen we, het duurt wat langer dan normaal, maar dat is geen reden om te gaan schreeuwen en de gordijnen te gaan vernielen.`
Ik draai mijn hoofd om en kijk naar de half loshangende gordijnen, waar de verpleegkundigen ook naar kijken.
`Die hang ik zelf wel weer even goed, als jullie dan maar er voor zorgen dat die medicatie snel komt.`
`We gaan ons best doen, maar dit is de eerste en laatste keer op deze manier, Pelle. Er is anders ook plek voor je op een extra beveiligde kamer.

Een kwartier later wordt opnieuw aangeklopt. `Pelle, je medicatie is er. Kan ik binnenkomen.` De woordvoerster, nu alleen, maar met medicatie. Mijn eigen merk, mijn eigen herkenbare zalmroze pilletjes.

Nog 15 minuten tot de werkzame stof zijn voor nu heilzame maar ook door mij soms vervloekte vertragende en dempende werking heeft gedaan.

Pelle Oosting