Ik heb niet de illusie gehad dat ik na het stoppen met 16 jaar intensieve therapie genezen was van mijn borderline. Sterker nog, de eerste jaren zonder professionele hulp waren bij vlagen intens, lastig en een worsteling. Ik was niet van mijn problemen af, maar ze waren hanteerbaar geworden, waardoor mijn kwaliteit van leven aanzienlijk toenam. Mijn woedeaanvallen werden minder frequent, waardoor ook de behoefte om mezelf pijn te doen of te straffen wegviel. Voor het eerst in mijn leven durf ik te zeggen dat ik mijn stemmingswisselingen eindelijk onder controle heb.

Maar die interne saboteur van mij is me er eentje. Ik zal je uitleggen waarom. Vroeger ontplofte ik zeer regelmatig en gooide ik alles eruit. Inmiddels heb ik me al zeven jaar niet meer gesneden en zijn de echte woedeaanvallen redelijk verleden tijd. Voor mij is dat een teken dat het echt zoveel beter met me gaat. Zelfbeschadiging is nauwelijks nog een punt van aandacht.

Althans, als we het dan over fysieke pijn hebben. Mijn interne saboteur is namelijk een slimmerik en laat zich niet makkelijk verjagen. Tegenwoordig implodeer ik. Dan verdwijn ik voor uren tot dagen naar mijn bed in de hoop mijn gedachtestroom stop te zetten. Ik hou op met leven, doe helemaal niks meer en vind mijn beste vriend in oxazepam. Alles om maar niet meer te hoeven denken of te voelen. Heel oud gedrag, waarin ik alle structuur en regelmaat loslaat en aan een vrije val begin. Ik kan je vertellen dat de landing bijzonder pijnlijk is.

De voorjaarsvakantie (ja, vakanties blijven moeizaam verlopen) en de snelle verhuizing van mijn oma naar een verzorgingshuis zorgden beiden voor een complete error in mijn hoofd. De interne saboteur kreeg daardoor alle ruimte om me te blijven voeden met zinnetjes als Je bent niks waard, je kan niks en je bent een loser.Niet constructief en dus implodeerde ik. Weg van alles en iedereen, volledig uit contact in mijn eigen destructieve bubbel, want slapen is nog nooit de oplossing geweest. En ik kan verklappen: deze keer ook niet.

Nadat mijn zusje en zwager mijn bubbel na pittige dagen doorprikten en me confronteerden met mijn passieve houding, kwam ik weer tot mezelf. Ze hebben mijn interne saboteur verjaagd en ik realiseer me hoe tricky imploderen is, want het kan net zo goed verstrekkende gevolgen hebben voor mijn welzijn en gezondheid. Ik ben er zo in getraind om mijn man René op een dwaalspoor te zetten. Niet expres, maar moedwillig om te krijgen wat ik wil als ik mezelf verlies

Tja, die interne saboteur blijft dus levensgevaarlijk. Ik baal er soms van dat ik dan weer anderen nodig heb om weer tot mijn positieve te komen. Exploderen of imploderen, uiteindelijk is het allebei net zo schadelijk voor mijn welzijn. Ik ga niet beloven dat het nooit meer gebeurt, maar ik probeer wel alerter te zijn en eerder mijn gevoelens te delen. Ik hoef niet alles alleen te doen.

Maar hey, ik ben er weer!