Terwijl de eerste zonnestralen in de wind spelen met m`n haren voel ik me op m`n dagelijkse wandeling veilig op het vertrouwde bospad. De wind, mijn trouwe vriend, neemt meestal spontaan mijn zorgen en trieste gedachten mee. Soms vraag ik de wind wat licht en liefde mee te dragen op zijn stroom en zachtjes en teder neer te laten dalen op jouw dag. Stuur ik je in gedachten wat extra zonnestralen, in vertrouwen dat krachtige intenties altijd landen in jouw afgesloten hart. Wetend dat de kracht van licht altijd zijn weg weet te vinden, zelfs door de kleinste craquelé.

Zo wandel ik in de vroege ochtendgloren, in stilte, samen op met jou mijn zoon. Door de jaren heen heb ik zo mijn eigen ritueel bedacht om de leegte en de oorverdovende stilte, maar vooral het gemis aan jou, wat dragelijker te maken. De mensen, de wereld om mij heen begrijpen vaak niet dat een moeder, dat een mens, een kind zo kan missen zoals ik jou. Géén hoogdravende dingen als kleinkinderen, een glanzende carrière, verhalen over een koophuis of een peperdure auto, géén succesverhalen, maar de doodgewone alledaagse kleinigheden die jou maken tot wie je bent. Juist deze ogenschijnlijke onbenulligheden mis ik tot in het diepste van m`n ziel. Je stomme grappen, je onverwachtse telefoontjes, je enthousiasme, je liefdevolle woordjes, je schilderkunst, samen koken en eten, film kijken, maar vooral je hart van goud!

En daar, in de serene rust van het vertrouwde bospad ben ik altijd weer verheugd om je in stilte te ontmoeten. Op die ochtenden groet ik het licht in jou, mijn prachtige kind! Spreek ik mezelf moed in om opnieuw te vertrouwen dat jij je eigen weg zal vinden. Ook zonder mijn fysieke aanwezigheid. Zelfs wanneer mijn hart overstroomt van liefdevolle moederlijke warmte en genegenheid. Zelfs in die allermoeilijkste momenten respecteer ik jou intense verlangen naar rust, ruimte en afstand. En daar te midden van de wijze eiken, de slingerende bospaden en het prachtige natuurschoon, droog ik mijn tranen en spreek ik mezelf liefdevol toe. Daar in de serene rust, in een wereld zonder woorden en oordelen, voel ik me gedragen. Zingen de vogels speciaal voor mij hun mooiste lied en spelen de zonnestralen met mijn haren.

Daar op die speciale plek, geven onze ochtendwandelingen samen, mij troost. Voel ik zomaar even in de hectiek van alledag jouw nabijheid, jouw aanwezigheid en onze liefdevolle verbinding. Iedere wandeling opnieuw passeer ik het donkere kronkelpad van loslaten. Een kronkelpad vol woekerende gedachten en overtuigingen, zware ontberingen en pittige uitdagingen. Een zwaar rul zanderig pad vol kuilen en obstakels. Een bijzonder pad dat ik op mijn wandeling dankbaar en liefdevol passeer en achter mij laat.

Met een grote glimlach en een hart vol dankbaarheid, verlaat ik het bospad op weg naar huis. In vertrouwen dat ik hier, op deze bijzondere plek, altijd kan terugkeren. Kan terugkeren wanneer de tranen branden en het verlangen weer groeit om éven samen te zijn. Samen met jou mijn zoon. Voor die momenten dat ik je graag even anders wil vasthouden.