1988 - Een gezonde vrouw van 30 was ik toen ik moeder werd. Ik was iemand met heel veel energie, kerngezond, positief en zeer ondernemend. In mijn familie kwamen psychische problemen voor, maar zwaarmoedigheid was mij vreemd.

Op de 7e dag na de geboorte van een wolk van een baby werd ik gedwongen opgenomen. Diagnose: kraambedpsychose. Na de geboorte sliep ik slecht en vaak helemaal niet. Ik kwam niet tot rust. Ik nodigde alle vrienden en bekenden uit om vooral tijdens de kraamtijd op bezoek te komen en het was een gezellige drukte. Als het s middags tijd was om te rusten kon het gebeuren dat de kraamhulp en ik de tijd doorbrachten met praten. Ik had veel energie en er leek niets aan de hand. Maar ja, zorgen voor het eerste kind was spannend en niet slapen breekt de mens uiteindelijk op. Op de 7e dag van het kraambed besloot de arts in te grijpen. Men vertelde mij dat we éven een eindje gingen rijden met de autoen zo stapte ik nietsvermoedend in. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen stond de verpleging klaar en ik kreeg, voor ik wist wat er gebeurde, een injectie. Toen ik weer wakker werd, bleek ik op de psychiatrische afdeling te liggen.

Toen het met mij weer iets beter ging, werd ook mijn kind opgenomen op de kinderafdeling, zodat ik indien mogelijk een deel van de verzorging op mij kon nemen. In de praktijk kwam het erop neer dat de verpleegsters van de kinderafdeling de baby verzorgden en ik onder begeleiding van een verpleegster af en toe bij de kleine kon gaan kijken. Toen ik uitgeslapen was en tot rust gekomen, werd met verschillende soorten medicatie geprobeerd mijn persoontje weer in balans te krijgen. Valium, antipsychotica, ik weet niet welke medicijnen ik allemaal moest slikken, uiteindelijk kreeg ik zelfs Haldol...ik werd gereduceerd tot een zombie.

De baby groeide goed en werd door de verpleging aanbeden. Een eindje lopen en af en toe de fles geven ging me steeds beter af. Zelf was ik echter vooral bezig met overleven. Na enkele maanden zag mijn man een artikel in een tijdschrift over een kliniek in Amsterdam die was gespecialiseerd in kraambedpsychoses en daar had men heel goede resultaten met het gebruik van lithium. Dit stond toen nog in de testfase. De psychiater in het ziekenhuis wilde bij mij wel lithium gaan proberen te gebruiken, want balans was bij mij nog ver te zoeken. Bij lithium is het belangrijk dat men de juiste hoeveelheid medicatie m.b.t. de bloedspiegel van de patiënt vindt. Het duurt dus even voor het resultaat zichtbaar wordt en dit houdt veel experimenteren in.

Nadat ik samen met de baby 5 maanden in het ziekenhuis was, bleek het voor de kleine, gezonde baby tijd te zijn om uit het ziekenhuis ontslagen te worden. Ik was nog niet helemaal in balans, maar na rijp beraad mocht ik onder begeleiding van speciale thuiszorg naar huis. Ik slikte lithium en bleef hiervoor onder controle in het ziekenhuis. De speciale hulp kwam in mijn huis zodra mijn man ging werken en als zij s middags wegging brachten wij eerst samen de kleine naar mijn schoonouders. Ik mocht niet alleen met de kleine thuis zijn. Hoe lang deze situatie heeft geduurd weet ik niet meer precies, maar toen ik uit het ziekenhuis was ontslagen en weer thuis was, werd ik met de dag stabieler en hervond mijzelf.

Na een jaar zorgde ik zelf voor mijn huishouden, ik gaf weer 15 uur Engelse les op de middelbare school en voer weer als vrijwilligster op het zeilend zeeschip de Eendracht. Toen ik het gevoel had dat ik weer helemaal in het leven stond, ging ik in gesprek met de psychiater om de medicatie af te bouwen. Lithium kon je, volgens de artsen, het hele leven slikken zonder daar last van te hebben, maar ik zag het nut er niet van in om medicijnen te slikken als ik alles weer zonder problemen kon doen. De diagnose was: kraambedpsychose, dus ik redeneerde dat als ik geen kraambed meer zou ervaren er geen psychose meer zou zijn. Ondersteund door de artsen besloot ik de medicatie af te bouwen. Er volgde nog een heel traject met bezoeken aan de psycholoog, maar toen ik het gevoel had dat ik beroerder thuis kwam dan ik me vóór de afspraak voelde, besloot ik ook hiermee te stoppen.

Uit: Onbegrijpelijk - Onbegrepen, Tilly Huyzer-van Horick