Zou ik ooit nog kunnen studeren, vroeg mijn zoon Pim zich af toen hij opgenomen was in een psychiatrisch ziekenhuis. Volgens zijn psychiater hoefde hij daar nooit meer aan te denken. Maar ik zei hem dat ik er wel vertrouwen in had. Helaas sloeg, enkele weken na aanvang van de studie, de stress toe en moest hij noodgedwongen stoppen.

En uiteindelijk stopte hij met alles. Ik zag dat hij worstelde: zijn vrienden die wel een studie afrondden, een baan kregen, een vriendin. Langzaam werd het stiller in zijn leven. Jaren verstreken, maar eindelijk kroop Pim heel langzaam uit zijn schulp en vertelde weer te willen gaan studeren. Nee, niet meer universitair, maar een cursus. Samen proostten we op zijn voornemen. Fitnesstrainer werd hij, zonder vast contract, maar wel met werk dat hem beviel. Hij hoorde er weer bij en kwam weer tot leven.

Intussen deed ook ik een cursus, om mijn verhaal te kunnen schrijven. Het verhaal vanuit mijn perspectief als vader, zodat hulpverleners kunnen horen hoe het is wanneer je in je familie met ernstige psychiatrische problematiek te maken krijgt. De docenten gaven mij behalve college, ook het gevoel dat ík wat te vertellen had. Om dichter bij die ervaringen te komen volgde ik steeds meer cursussen en trainingen. Ik leerde andere familieleden te ondersteunen. En al doende kwam ikzelf op verhaal.

Sinds kort volgt Pim een opleiding tot ervaringsdeskundige, hij krijgt les van dezelfde docenten als ik. Hij is gemotiveerd en na al die jaren praten we nu samen over ons herstel. Hij vanuit de cliënt en ik vanuit de familie. We hebben elkaar veel te vertellen en nóg meer te vragen. Het roept veel op uit het verleden. We kijken om in verwondering en trekken lering uit datgene wat we hebben meegemaakt. Dat is geluk hebben. Het wordt ons in de schoot geworpen. Niet zomaar. Er is veel aan voorafgegaan. Herstellen deden we zelf. Ieder op ons eigen manier, in een verschillend tempo. Twee stappen vooruit, één achteruit, soms ook drie achteruit, maar onze wegen komen nu bij elkaar en we kunnen samen verder. Ik denk met Pim mee zonder in mijn valkuil te trappen en suggesties en adviezen te geven.

Herstellen doen we nog steeds. Een leven lang, maar wel een leven dat de moeite waard is. Het zijn zijn woorden. Ik ben `t met hem eens.

Jesse Pirot