Sinds mijn 12^e  heb ik last van angststoornissen, een sociale fobie en stemmingswisselingen. Maar dat realiseerde ik me pas jaren later toen ik hulp vond voor mijn psychische klachten.

Mijn jeugd en jongvolwassenheid waren vol met afwijzingen, kleineren, pesten, negatieve gedachten, thuis geslagen worden en omgaan met een ouder die zijn psychische klachten wegdrinkt met liters Heineken. School was een hel. Ik was altijd de pispaal, de jongen die ze moesten hebben om te pesten, te negeren, te kleineren en dood te wensen. Maar als vechter gaf ik niet op en streed mijn eigen strijd op en buiten school. Thuis wachtte een pa die alcoholist was en een ma die alles goedpraatte. De huisarts, waar ik meermaals met mijn psychische klachten aanklopte, gaf niet thuis. Ik was niet ziek en moest maar wat vaker een rondje fietsen, dan ging het wel over.

Na mn opleiding tot ICT-beheerder startte ik als jonge stagiair van 17 en maakte ik voor het eerst kennis met bazen die mij wilden kleineren. Maar ik vocht voor mijn bestaan en kwam deze stageperiode goed door. Toen ik 18 werd volgde de militaire dienstplicht. Omdat ik mij daarvoor schaamde loog ik bij de keuring over mijn psychische klachten en werd goedgekeurd. Voor mijn opleiding kwam ik bij de Luchtmacht terecht. Een leuke tijd, want er was een groepsoudste die het voor mij opnam toen ik ook hier weer eens werd gepest. Als dank voor mijn inzet werd ik uiteindelijk zelfs benoemd tot soldaat 1ste klas.

Na mijn diensttijd volgden verschillende banen, maar de psychische klachten achtervolgden mij overal. Vooral de angststoornis, als ik tot midden in de nacht alleen in de drukkerij was waar ik werkte. Deuren op slot en radio keihard zodat ik niks hoorde.

Daarna werkte ik 10 jaar bij een bank waar ik snel carrière maakte, tot het moment dat ik mijn afdelingschef en de ICT-manager vertelde over mijn psychische klachten. Toen begon het pestgedrag weer. Maar ze waardeerden me ook, want ze regelden via de bank een goedkope hypotheek zodat ik een flatje in Weesp kon kopen en bij mn ouders uit huis kon.

Ik was 24 en eindelijk op mezelf met twee katten. En dat gaf rust.

Via een computerclub die ik had helpen oprichten kreeg ik eindelijk echte vrienden die er voor me waren in moeilijke tijden. Maar het gevecht met de klachten die steeds uitgebreider werden bleef.

Met een vervanger van mijn huisarts besprak ik dit en een week later zat ik bij de psychiater. Er volgde gesprekstherapie en ik startte met Seroxat. Na 8 weken ellende waarbij ik door het diepste dal ooit ging, kreeg ik RUST in mn hoofd. Minder angstige gevoelens en niet meer gekluisterd aan huis omdat ik niet naar buiten durfde; ik voelde me ineens vrij.

Wat volgde waren uitspattingen in daten met vrouwen en geld uitgeven aan van alles en nog wat. Vele dates later kreeg ik contact met een vrouw. We hebben twee jaar met elkaar gechat en gebeld, tot 31 maart 2001. Het was Pasen en ze zou gaan stappen met een vriendinnengroep en impulsief als ik was riep ik dat ik wel mee wilde. Ik stapte met mn tasje op de trein en had een geweldige avond. Nog datzelfde jaar kochten we samen een huis en een jaar later hadden we een zoon. 20 jaar later zijn we nog steeds erg gelukkig samen. Ze is mn steun en toeverlaat in goede en slechte tijden.

In 2010 vond ik op internet eindelijk de naam van de ziekte die ik had: borderline. Ik ging me inlezen en maakte een plan van aanpak. Zo vond ik in Apeldoorn SCELTA, centrum voor persoonlijkheidsproblematiek en startte daar met deeltijdtherapie. Het was heerlijk om eindelijk erkenning te vinden dat ik ziek was en me niet aanstelde, zoals zo vaak werd gezegd.

Met vooral de schematherapie van Jeffrey Young ging ik hard aan de slag om mijzelf te herontdekken. Het waren 11 zware maanden waarbij ik ook nog extra PMT (psychomotorische therapie) en agressietherapie kreeg voor mijn woede-uitbarstingen.

Na vele banen werk ik inmiddels bij een klein ICT-bedrijf en heb ik eindelijk de strijd om erkenning door het UWV gewonnen. Mijn werkgever weet van mijn klachten en vindt dat prima. Heb ik een slechte dag? Dan werk ik gewoon rustig thuis en gaat het helemaal niet? Dan mag ik gewoon lekker in bed blijven tot ik mezelf weer heb teruggevonden. Vrienden heb ik nog steeds niet veel en dat is wel erg jammer. Als je afspraken afzegt omdat je niet lekker in je vel zit die dag, dan haken veel mensen na een paar keer af.

Ja, 38 jaar psychische klachten is een lang verhaal. Gelukkig kan ik mensen nu beter uitleggen waar ik last van heb en krijg zo stukje bij beetje erkenning.

Ralph