Al dagen trekken de uitbundige, overenthousiaste kerstcommercials in stilte aan mij voorbij. De ene familie nog gelukkiger en blijer dan de andere. Een overdaad aan eten en cadeautjes passeert de revue. Het wekt de schijn alsof je alleen meetelt wanneer je uitbundig kerst viert. Een scala aan kerstfilms vol liefde, herenigingen en weerzien vormt een podium voor uitsluitend dolgelukkige mensen. All you need is love!

Dit jaar, deze kerst, lukt het mij niet om mee te bewegen met de happy massa. Voel ik géén verbinding met het uitbundige feestgejubel. In stilte realiseer ik mij dat het al meer dan 10 jaar geleden is dat ik voor het laatst kerst heb gevierd als gezin, samen met mijn beide kinderen, mijn zoons. Een ervaring die ik het overgrote deel van mijn leven als onmogelijk had gehouden.

Een vreemd gevoel om terug te denken aan onze laatste kerst samen met elkaar. Vooral de onwetendheid dat een warm en liefdevol samenzijn als gezin, zonder dat je het weet, zomaar de laatste kan zijn. De laatste voor hele lange tijd of misschien wel altijd.

Alle goedbedoelde familiekiekjes die mij via de snelweg van social media bereiken, confronteren mij deze dagen. Confronteren mij meer dan ooit met wat niet is. Doen mijn hart bloeden in een diep en intens verlangen. Verlangen naar samen zijn, verbinding en plezier. Plezier en pret om alledaagse familieverhalen, kolderieke herinneringen en nooit te vergeten pretmomenten! Verlangen naar die ene grote tafel met heerlijk eten, prachtige kaarsen die het dierbare gezelschap, mijn kinderen in het licht zetten. Een warm bad vol enthousiaste verhalen, het geluid van uitbundig gelach en liefkozingen. Een overdadig gevoel van blijheid, dankbaarheid en liefdevolle overvloed. Verlangen naar de intense ervaring van mijn moederhart dat overstroomt van trots, rijkdom en liefde.

Deze kerst zijn er opnieuw slechts herinneringen. Herinneringen aan vervlogen tijden. Herinneringen aan hoe het ooit was. Deze kerst opnieuw één kind aan de andere kant van de wereld. Een blij kind dat volkomen past in de kleurrijke kerstcommercials vol overvloed en rijkdom. In schril contrast met een ander kind dat ergens onderweg verdwaald is in een wereld vol angsten en demonen. Een zware, trieste wereld vol ontberingen, wanen en psychoses. Een wereld van afgescheidenheid, alleen, eenzaam teruggetrokken in zijn eigen kleine wereld. Een wereld waar géén ruimte is voor dierbaren, voor ouders, familie en liefde. Stil teruggetrokken in een wereld die veel te groot is. Alleen, ver weg van kerst, cadeautjes en warm, liefdevol samenzijn.

Mijn moederhart huilt deze kerst. Aan de ene kant de overdaad, aan de andere kant de schrale eenzaamheid. Moeder van beide prachtige zoons, mijn gezin. Voor mij geen blij kerstgevoel, géén uitbundigheid, deze kerst tel ik met mijn drama niet mee.

In gedachte ben ik met heel mijn hart bij hem. Realiseer ik me meer dan ooit dat ik hem al jaren niet meer gezien of gesproken heb. Deze dagen weeg ik wel meer dan honderd keer of ik hem wel of geen berichtje zal sturen. Een simpel berichtje om te laten weten dat ik aan hem denk. Een continu gevecht tussen hart en hoofd. Mijn hoofd dat vind dat ik er heen moet, dat een goede moeder van zich laat horen, dat een goede moeder haar kind niet in de steek laat, niet met kerst!

Een hart dat weet hoe verloren hij zich voelt in deze maanden, hoe zwaar het gevecht is met zichzelf, iedere dag opnieuw. Een hart dat weet dat iedere trigger er nét één teveel kan zijn. Dat liefdevolle ruimte en rust mijn geven is. In verbinding met hem, reageert mijn lijf deze kerst met stress en angsten. Uiterst subtiel ligt onder de oppervlakte het trauma in mijn lijf opgeslagen. Geduldig wachtend op een helende bevrijding. Deze kerst word ik opnieuw overmeesterd door gevoelens van onveiligheid wanneer ik aan hem denk. Vult mijn hart zich met warme, dierbare herinneringen maar óók met angst voor zijn agressie en destructie.

Deze kerst kan ik niet mee in de stroom. Voel ik in de uitbundigheid van de wereld om mij heen geen ruimte voor mijn verdriet. Voor mijn verstilling, mijn tranen voor hem die ik zo lief heb en ongezien zo mis. Deze kerst is de wereld even te groot voor mij. Zet ik mijn telefoon uit en mijn sociale reacties even on hold. Brand ik, speciaal voor hem, een kaarsje. Mediteer ik in stilte en stuur ik hem via de ongeziene wereld, licht en véél liefde. In vertrouwen dat hij weet dat hij niet alleen is.

Deze kerst is, te midden van alle cadeaus en overdaad, niet alles wat het lijkt.

Ellen van der Mee