19 jaar geleden kreeg ik aan het einde van de dag voor Kerst, op de enige poli in het ziekenhuis waar nog licht brandde, de diagnose borstkanker. Ik was 8 maanden zwanger. Een week eerder had een alerte huisarts in opleiding mij doorgestuurd.Ik kon me maar moeilijk concentreren en raakte af en toe in paniek. Op 4 januari werd mijn lieve, prachtige, kerngezonde dochter geboren. Ik vroeg om anti-lactatiepillen. We mochten nog dezelfde dag naar huis. Mijn moeder regelde de meest fantastische kraamhulp.

Ik vroeg mijn omgeving om niet over kanker of behandeling te praten. Iedereen deed mij, soms met tranen in de ogen, dit plezier. Alles om mij heen kleurde roze en nog steeds behoren deze drie dagen tot de fijnste. Er volgde meer onderzoek. Ik miste de gehoortest en de hielprik omdat ik in het ziekenhuis was. Tien dagen na mijn bevalling begon ik in onderzoekssetting met chemotherapie, de ene week infuus, de andere een injectie en zo door. Ik mocht haar 2 dagen niet vasthouden als ik een kuur gehad had. 
Ik kon de nachtvoedingen niet aan en was doorlopend misselijk. Overdag sliep ik samen met haar. Ik kreeg van alle kanten hulp. Ik werd net zo kaal als mijn dochter. Ik bleek een BRCA2 mutatie te hebben, met een sneeuwbaleffect in mijn familie dat door anderen gemanaged werd.
Ik belandde op het randje van een psychose in het ziekenhuisbed, op de vooravond van mijn dubbelzijdige mastectomie. Een psychiater met een scherpe blik vroeg niet verder en gaf direct de juiste medicatie. Ik vertelde hem later dat ik mij niet aan mijn dochter wilde hechten, omdat het me voor haar zo erg leek dat ze misschien weer afscheid van mij moest nemen. Onomwonden liet hij mij weten dat dat onzin was, dat hielp. Ik nam mij voor van betekenis te zijn voor anderen. Is dat niet waar het om draait?
De mensen die duidelijk waren, dingen op een rij zetten, niet zweefden, die hebben mij erdoor geholpen. Ik zie vooral op hoeveel punten in dit verhaal ik geluk heb gehad. Hoe anders het had kunnen lopen. Hoeveel mensen ik trof die hun vak verstonden en ook nog invoelend waren.
Wat familie waard is. Wie mijn vrienden zijn. In de jaren die volgden gebeurden dingen die ik niet had willen missen, en dingen die ik nooit had willen meemaken.
Maar elk jaar op deze dag kijk ik terug en ben ik dankbaar dat ik we straks weer hazenrug gaan eten. Dat we aftellen naar een nieuw jaar. En dat ik daarna zélf mijn dochter in de slingers kan zetten.

Ragna van Hummel