2006 - Geen medicijnen. Een goed leven met normale ups en downs. Normaal slapen, veel zeilen en van het leven genieten.

Inmiddels was ik steeds meer geïnteresseerd in spiritualiteit, filosofie en meditatie. In 2006 maakte ik kennis met Dru Yoga en ik was meteen verkocht. Het was een gevoel van thuiskomen. DAT wilde ik graag doen. Ik wilde zelf docente worden, zodat ik hiermee anderen kon inspireren. Ik gaf me dan ook meteen op voor een Dru Yoga kennismakingsweekend.

Het weekend was inspirerend en heel intens. Helemaal opgeladen kwam ik thuis. De week na het weekend sliep ik echter steeds slechter. Ik was net een thermometer die ontregeld was: ongewoon rustig of hyper, zo kon ik bijvoorbeeld gloeiend hete thee drinken zonder last van de hitte te hebben. Maar er gingen nog geen alarmbellen af. Het slechte slapen hield aan. Het was of ik de grond onder mijn voeten kwijtraakte. Ik moest iets blijven doen. Ik had veel behoefte om te schrijven. Lezen ging niet. Alles voelde zeer intens. Het leek of alle wijsheden uit de boeken die ik las op mij persoonlijk betrekking hadden.

De vrijdag na het kennismakingsweekend besefte ik ineens: dit gaat niet goed. Ik voelde me heel egoïstisch, maar besloot mij helemaal af te zonderen, niet voor mijn familie te zorgen, de boel de boel te laten en nu helemaal aan mezelf te denken. Een bevriende arts hield het eerste weekend een oogje in het zeil, mijn gezin werd door vrienden opgevangen en ik trok mij terug op zolder.

Ik at en dronk niets wat ik niet zelf had klaargemaakt. Ik wilde per se geen medicatie. Ik wilde RUST. Ik nam op dat moment het heft in eigen handen en wilde dit ook niet uit handen geven. Hoe egoïstisch dit ook voelde. Ik moest deze klus zelf klaren. De verantwoordelijkheid wilde ik niet aan anderen geven, uit eerdere ervaringen wetende dat de medische wereld bij ingrijpen medicatie en opname als enige optie kende. Nu luisterde ik naar mijn eigen lichaam en geest. Ik rustte veel. Ik luisterde naar rustgevende muziek. Verder genoot ik van alles waar ik rust van kreeg. Lekker in bad gaan of bellen met mensen van wie ik wist dat ze er zonder oordeel of veroordelen voor mij waren. Ik zocht contact met mensen die een positieve invloed op mij hadden. Mensen die luisterden en me niet vertelden wat zij dachten dat ik zou moeten doen.

De dinsdag nadat ik mij had teruggetrokken kwam een vriendin op bezoek die mij een voetreflexmassage gaf. Dit hielp mij om weer met beide voeten op de grond te komen. Ik was er weer. Ik kon weer slapen. De wereld zag er weer gewoon uit. Ik was nog wel erg moe en kon niet te veel impulsen om me heen verdragen. Mijn vangnet van vrienden en ik beseften dat ik weer was geland. Ik was overtuigd dat ik voornamelijk RUST nodig had gehad. Geen medische wereld. Tijd voor mijzelf en die tijd had ik genomen. Ik had ook een zekere innerlijke rust en kracht, ik wist gewoon dat dit moest lukken.

Dat ik zelf uit de psychose kwam, was voor de omgeving en artsen onbegrijpelijk. Hoe onbegrijpelijk dan ook, het was een feit. Ik had naar mijn eigen lichaam en geest geluisterd. Ik had de juiste hulp gekregen om mij te aarden. Balans kwam terug.

Balans

zie ik als sleutelwoord in mijn leven.

Toen ik na deze ervaring alles een beetje op een rijtje had gezet, besefte ik

dat zeer ingrijpende levenservaringen

mij kunnen triggeren om over alle grenzen heen te gaan.

Ik krijg dan een psychose.

Deze ervaringen kunnen zowel heel positief zijn

zoals de geboorte van mijn kind

of

het Dru weekend dat te mooi was om waar te zijn

of negatief

zoals het overlijden van mijn vader

Balans

besefte ik,

moet mijn levensmissie zijn.

Ik zie het als mijn taak om zó te leven

dat mijn leven in balans is.

Ik moet zorgen dat ik goed slaap

en alle middelen gebruik die mij balans geven.

Ik moet ZELF zorgen dat ik niet

in die onbegrijpelijke wereld van psychose terechtkom.

Want dan wordt ik onbegrepen.

Uit: Onbegrijpelijk - Onbegrepen, Tilly Huyzer-van Horick