2001 - Leven als echtgenote, moeder, lerares Engels, zeilen op de eigen boot, veel mooie contacten met vriendinnen, kwartiermeester op de Eendracht, buitenlandse reizen maken met het gezin: een heerlijk gezond en vol leven.

In 2001 kwam mijn vader plotseling te overlijden. Op maandag werd hij onverwachts in het ziekenhuis opgenomen, woensdag was ik op bezoek en vrijdag overleed hij. Met mijn vader had ik een zeer innige band. Zijn overlijden kwam als een schok: hij was nooit ziek en wilde graag uit het ziekenhuis blijven.

Ik stapte meteen in de ik-regel-alles-welmodus. Zonder rem was ik er voor familie, regelde uitnodigingen voor de crematie en alles wat erbij kwam kijken. Slapen deed ik nauwelijks. Tijdens de lunch na de crematie opperde een vriend nog: `Je zorgt toch wel goed voor jezelf?` `Natuurlijk!` en Tilly ging door. Hyper, alles op mijn nek nemend, niet slapend en mezelf helemaal verliezend. Ik cijferde mezelf totaal weg. De avond na de crematie merkte ik dat het niet goed met mij ging. Ik was mezelf kwijt. Ik herkende de psychose-ervaring en wist dat als ik thuis bleef de medische wereld in zou grijpen. Ik belde vrienden of ik even bij hen mocht uitrusten, omdat ik dacht dat het wel weer goed met me zou gaan als ik even uit mijn omgeving weg zou zijn. Lekker in bad en een paar uurtjes slapen. Ik dacht dat zij mij begrepen, maar wat mij overkwam, was voor hen onbegrijpelijk. Toen ik wakker werd, stond mijn huisarts naast mijn bed. Met de ambulance werd ik afgevoerd. Ik had weer een psychose.

In de ambulance besefte ik dat de geschiedenis zich herhaalde. De medische wereld (waar ik uit had proberen te blijven) had één antwoord: opname en medicatie. Ik weigerde lithium te slikken, eerst kreeg ik slaappillen en na een korte opname mocht ik naar huis, maar wel met verschillende medicijnen. Deze heb ik met de hulp van de psychiater weer na een korte tijd afgebouwd. En alles ging goed.

Mijn les: in 1988 had ik een psychose tijdens het kraambed gehad. Het krijgen van een kind was voor mij een zeer ingrijpende gebeurtenis. Te mooi om waar te zijn. Het niet meer slapen, het over mijn grenzen gaan had de psychose getriggerd. De trigger van deze psychose in 2001 was duidelijk: weer een zeer ingrijpende levenservaring, namelijk het overlijden van mijn vader, met het gevolg dat ik weer ver over mijn grenzen ging. Voor iedereen wilde ik zorgen, maar ik had zelf totaal geen balans. Ik gaf de verantwoordelijkheid uit handen aan vrienden, maar uiteindelijk dus aan de medische wereld.

Uit: Onbegrijpelijk - Onbegrepen, Tilly Huyzer-van Horick