Nog een maandje en dan staat mijn zoontje voor de deur (ging het maar zo makkelijk haha). Inmiddels ben ik al volledig ondergedompeld in mijn zwangerschapsverlof. De eerste weken wilde ik nog 1000 dingen, nu vooral nog even genieten van mijn rust. Tijd voor een reflectiemomentje, want wat is er door/na mijn boek alweer veel gebeurd. Zo ben ik niet alleen bijna moeder, maar heb ik voortaan ook een ring om mijn vinger! Mijn leven is zo veranderd - ik zou er bijna een tweede boek over kunnen schrijven...

Toch ga ik als zwangere #kopp (Kind van Ouders met Pychische Problemen) nog door de nodige strubbelingen. Gelukkig ben ik niet (meer) onzeker dat ik straks net zoals mijn ouders word - daar heeft het schrijven me mee geholpen. Wel is de kinderlijke behoefte aan ouderlijke steun/liefde is in deze fase weer extra aanwezig. Ja: ik weet heel goed dat ze (m`n moeder dan) het me niet kunnen geven. Ik kan het ook heel goed zelf. Dat was mijn les in het leven. En ja: ik heb gelukkig ook de juiste mensen om me heen verzameld om me te helpen. Toch: het blijft een gemis. Dat zit nu eenmaal diep en is niet door een ander op te lossen.

Welke rol als oma wil/kan/gaat mijn moeder straks vervullen? Hoe ga ik mijn kind beschermen voor haar wanen of leer ik hem hiermee juist: dit hoort er nu eenmaal bij? Vragen waar ik pas - als het zo ver is - antwoorden op ga krijgen, maar nu al lekker over kan malen. To be continued dus... Ik heb er bovenal heel veel zin in om het zelf anders te doen dan vroeger. EN om me verder in te zetten als #ervaringsdeskundige na mijn verlof!

Gloria van Breukelen

Meer informatie over mijn boek `Ik wou dat Stef Bos mijn vader was` vind je hier.