We zijn weer thuis. Na tweeënhalve week wandelen langs de zuidwestelijke kust van Engeland, kwamen we deze week weer terug van vakantie. En hoe heerlijk ik het ook vind om weer in ons eigen huis te zijn, ik ben acuut overprikkeld. Door alles wat er moet gebeuren. De vakantiespullen opruimen, wassen, boodschappen. Onkruid in de tuin. Het huis is niet meer zo fris, nadat de kinderen drie weken alleen zijn geweest (ze zijn volwassen, we hebben ze niet in een soort omgekeerd Hans en Grietje-verhaal achtergelaten). Alle klussen die er nog liggen. O ja, het plafond in de badkamer moet nu echt vervangen worden. Na tweeënhalve week buiten zijn in de ruige natuur van Cornwall, met vogels en varens en rotsen en een wilde kust, weer thuis waar een appèl wordt gedaan en verwachtingen zijn.

Ik moet weer wennen. En in eerste instantie krijg ik kortsluiting. Het is teveel. Ik trek me terug in mezelf. Word afwerend. En het gekke is: ik ga mezelf overprikkelen. Door achter mijn laptop te gaan zitten en meteen mijn mailbox te openen. Door YouTube filmpjes te kijken. Door op social media te gaan. En vervolgens word ik nog humeuriger. En trek ik me nog verder terug.

Om mezelf daar dan weer uit te halen, vind ik moeilijk. Maar het gaat me wel steeds beter af. Niet vanzelf. Ik moet er moeite voor doen. Ik moet mezelf er toe zetten om te gaan hardlopen. Om naar buiten te gaan. Om alles wat aan me trekt, los te laten. Er is een soort driestrijd in mij gaande, waarin ik van het een naar het ander getrokken wordt. Tussen mijn traumarespons, mijn overleving en mijn gezonde deel. Tussen overprikkeld zijn, mezelf willen verdoven, en doen wat helend voor me is.

Overprikkeld zijn en mezelf verdoven gaan nagenoeg vanzelf. Een helende beweging maken is niet vanzelfsprekend. Om die helende beweging te maken, moet ik me telkens weer losmaken uit de loyaliteit. Die loyaliteit uit zich in verduren. Bijvoorbeeld door mijn zoon niet te vragen of hij de televisie wil uitzetten als we net thuis zijn van vakantie. Hij heeft tenslotte net een werkdag achter de rug. Boeiend, realiseer ik me ineens: hoe ik het mezelf verdoven ken, en hij ook in eenzelfde vorm. Ik ken ook heel hard gaan werken en voor de ander zorgen. Snel de vakantiespullen opruimen, zodat niemand er last van heeft. Terwijl ik best even mag landen thuis.

Mijn helende beweging zit in vertragen. Naar buiten gaan, helpt me. In de natuur zijn. Me uitspreken ook. Meer en meer vind ik de woorden voor wat er in mij leeft. En kan ik dat delen met mijn omgeving. Door uit te spreken waar ik stress van krijg. Zonder dat de ander het hoeft op te lossen. Alleen al door het uit te spreken, wordt het rustiger. In eerste instantie deel ik met mijn man. Steeds vaker ook met vriendinnen en collegas. Het helpt me om meer in contact te zijn. Met mezelf en met de mensen om me heen.

Iris Verhoeven