Het is mijn eigen oud zeer dat ik het zo benoem. Dat besef ik heel erg goed.

Er is een stroming in de ervaringsdeskundige GGZ die vindt dat alle stoornissen veroorzaakt worden door trauma. Ik heb daar persoonlijk nogal veel weerstand tegen, maar ik besef me heel goed dat dit niet alleen aan mijn opleiding ligt (geneeskunde en klinische epidemiologie), maar ook aan mijn eigen trauma`s. Trauma? Ik noem ze liever oud zeer.

Ik ben opgegroeid in een buitengewoon liefdevol gezin. Ik kom zelden liefdevollere en idealistischere ouders dan die van mij tegen. Dat ik daarbij oud zeer heb opgedaan was alleen daardoor al moeilijk te benoemen als vroegkinderlijk trauma en ik heb heel veel therapie moeten krijgen om deze twee dingen naast elkaar te mogen hebben ervaren: de liefde en het trauma. Maar dat was wel nodig om schematherapie te kunnen ontvangen.

Mijn trauma zit op heel veel verschillende vlakken. Vandaag wil ik alleen ingaan op het stukje waardoor ik het heel moeilijk trauma durf te benoemen.

Ik ben opgegroeid in een buitengewoon bijzonder gezin. Er woonden meerdere meervoudig gehandicapte kinderen bij ons. Tot driemaal toe overleden deze kinderen. Zo ernstig gehandicapt waren zij. Daarnaast werd me dagelijks ingepeperd dat ik rekening moest houden met de andere pleegkinderen, want zij reageerden op hun heftige manier door alle trauma`s die zij hadden meegemaakt.

De lat om zelf ziek te mogen zijn, verdrietig te mogen zijn, zomaar aandacht te mogen krijgen lag heel erg hoog. Mijn vader reageerde woedend toen ik op school uitviel door mijn eerste depressie. Ik was zeventien jaar. Mijn moeder had kanker. Ik zat in vijf VWO en was op maandag, dinsdag en donderdag verantwoordelijk voor het gezin. Hij zal vast ook ongerust zijn geweest, maar ik herinner me nog de woede. Want ik had immers geen heftige dingen meegemaakt. Ik was opgegroeid in een warm, veilig gezin. Ik had geen trauma`s meegemaakt.

Vandaar dus dat ik het oud zeer noem en het mijn oud zeer is om voor die woorden te kiezen. Het is nooit erg genoeg geweest om het trauma te noemen.

In mijn dagelijks leven wordt ik nog regelmatig geconfronteerd met dit en heel veel ander oud zeer. Maar over het algemeen schrijf ik niet over de oorzaken, alleen over de gevolgen van het hebben van een persoonlijkheidsstoornis.

Ik denk dat iedereen wel zijn eigen oud zeer heeft. De één reageert heftiger erop dan de ander. De één noemt het trauma, de ander heeft er (nog) geen woorden voor. En daar draaien al deze blogs natuurlijk ook om. Dat je inzicht krijgt in hoe het is om te leven met psychische problemen, of zodat je herkenning en erkenning krijg over je eigen sores.

En dat raakt weer aan oud zeer dat ik een andere keer zal behandelen.

Lonneke Tomas