Mijn vader was piraat. Reizend over zeeën jaagde hij zijn dromen en schatten na, en bleef zo weg van verantwoordelijkheid. Mijn moeder was hippie. Dansend vluchtte ze voor haar herinneringen en omarmde zo de liefde buiten haarzelf.

Om te weten wie je bent moet je weten waar je vandaan komt, zegt men. Ook wordt er gezegd dat getraumatiseerde ouders dezelfde ervaringen of de gevolgen van hun pijn in niet-helpende patronen en gedrag doorgeven aan hun kinderen. Met traumatische ervaringen bedoel ik een breed spectrum van verlies, geweld, vluchten, onderdrukking, niet gezien en gehoord worden, discriminatie, armoede en misbruik.  

Met mijn moeder heb ik een bijzondere band. Als kind raakte ik al nauw verweven met haar fijne stemming en ook met haar emotionele pijn. Haar jeugd, levens- en liefdeservaringen achtervolgden haar en van tijd tot tijd was het als een put aan onverwerkte emoties die openging. Ze kon dan niet anders dan huilen en schreeuwen, zo heftig dat ze op de grond viel en haar lijf liet bewegen op het ritme van haar verdriet. Bij mijn vader was het feest. Althans, zo ervaarde ik dat. Vrolijk en onbezorgd banjerde hij met mijn zus en mij over het strand van Scheveningen waar hij zelf tot laat in oktober in de zee zwom. En zijn gekraakte winkelpand was geen thuis, eerder een speeltuin met overal instrumenten en schilderijen aan de muur. Bij zowel mijn moeder als bij mijn vader waren er geen regels of opvoedkundige principes. Wel was er muziek en liefde, in ieder geval: zij waren lief voor ons, dat heb ik altijd onthouden.

Mijn fijnste jeugdherinneringen stopten toen ik zes was tijdens een bezoek aan een tante. Het was winter, vlak voor de kerstdagen en op die dag kreeg ik te horen dat mijn vader terug was gegaan naar zijn geboorteland. Dat kon toch niet? Hij zou mij toch niet achterlaten? De eerste weken en misschien wel maanden wachtte ik op zijn terugkomst. Als er een vliegtuig overvloog dan was hij zeker aan boord. Of hij was opgesloten in één van de bouwcontainers langs de weg; dat gevoel kreeg ik als ik er langs liep. Mijn wereld stortte in. Het verhaal waarom hij weg was gegaan kreeg geen woorden.

Mijn basis: papa afwezig en mama psychisch kwetsbaar en emotioneel niet beschikbaar, met als gevolg een onveilige jeugd met armoede en veel problemen. Nu, als stralende volwassen vrouw, huilt mijn innerlijke kind soms nog om het diepe verdriet en gemis. Tegelijkertijd, nu ik zelf zoveel eigen ervaringen heb en mama ben, weet ik hoe onverwerkte (jeugd)trauma`s je energie blokkeren en je verdere gedrag, keuzes en relaties beïnvloeden. Dat geldt voor mijn ouders idem, ook zij kampten met rauwe hartenpijn. In de afgelopen jaren ben ik met een andere blik gaan kijken naar wat ik heb meegemaakt en kom erachter dat (voor mij) alles klopt. Nu zie ik vooral het magische van mijn levensreis, hoe ik ben gegroeid en ik ontdek(te) dat de kern van diep verdriet niet alleen door eigen ervaringen komen en die van je ouders, maar ook van grootouders, overgrootouders, misschien ook vorige levens; who knows en van het collectief: Heling van jezelf is ook heling van je omgeving: zo binnen zo buiten. Steeds beter (h)erken, voel, doorvoel en accepteer ik mijn intense gevoelsleven en donkere stukken, en mag het er zonder oordeel zijn. Mijn ware ZELF/identiteit ervaart, speelt, leert en is VRIJ. Vrij van projectie en vrij van opgelegde waarden, normen, geloof en cultuur, en gaat verder dan DNA. Ik ben dankbaar dat ik dat mag ontdekken.

Natalie