Omdat ik opgegroeid ben met het idee dat je je mogelijkheden en talenten in dient te zetten voor de samenleving raakte me het diep toen ik 29 was en 100% werd afgekeurd. De arbeidsdeskundige die me begeleidde zei: Wees blij, je hoeft nooit meer te werken. Alsof het een geschenk was. Voor mij sloeg het de bodem onder mijn bestaan weg, niet iets kunnen betekenen, niet nuttig kunnen zijn voor het grotere geheel. Veroordeeld tot een leven aan de zijlijn. Het reduceerde mijn zelfvertrouwen opnieuw, net zoals zeven jaren eerder, toen ik gedwongen door mijn kwetsbare kant moest stoppen met mijn studie, tot een nulpunt. Mijn vader zag het en wist dat het tijd nodig zou hebben om het weer op te bouwen. Vertrouwen dat ik zelf toen niet had. Als je de bodem van de put hebt bereikt, dan lijkt er op dat moment geen weg omhoog te zijn. Dan heb je iemand nodig die zegt, probeer eerst eens op te staan. Kijk om je heen, is er iets dat je kunt gebruiken om jezelf omhoog te werken.

Wat mijn vader deed was nogal wonderlijk. Op een middag kwam hij op de terugweg van een vergadering in Utrecht bij mij in Deventer langs en bleef eten.

Terwijl we samen de afwas wegwerkten, zei hij: `Weet je wat het is Pelle. Als jij echt iets wil dan kun je het ook. Dat geloof ik echt.`

Ik dacht: kijk naar me, pap. Ik ben 29. 100% afgekeurd. Net voor de 2e keer de controle over mijn denken verloren. De psychiaters hebben het over paranoïde schizofrenie.
Doe normaal man. Het wordt helemaal niks meer met mij.

Tot op de dag van vandaag ben ik hem er dankbaar voor. En als er momenten zijn waarop het even niet lukt, doe ik mijn ogen dicht en staan we samen de afwas te doen.