Ik ben op mijn zevenentwintigste gaan werken als personeelsfunctionaris. Tegenwoordig heet dat Human Resources Adviseur. Tot mijn vierenvijftigste heb ik aan het arbeidsproces deelgenomen. Mijn laatste functie was HR-Manager bij Tata Steel. Aan de banen die ik heb gehad zaten vele voordelen. Ik vond dat ik belangrijk werk deed, werd gezien en had een goed inkomen. En ik deed waar ik goed in was. Ik was een verdomd goede HR-manager, al zeg ik het zelf.  

Tot zover het sprookje, want er was ook iets met me aan de hand. Ik had vanaf mijn achtentwintigste met regelmaat met depressies te maken. De vaardigheden voor mijn werk verdwenen dan volledig, ik kon niets meer. Wat ik moest doen was niet meer in overeenstemming met wie ik was en wat ik kon. En die verdomd goede HR-Manager bestond niet langer. Het leidde tot uitval, en voor mijn gevoel moest ik wachten tot de depressie weer overging. Mijn depressies volgden geen seizoenspatroon, ze zijn me in alle jaargetijden overkomen. Wel was ik ongeveer elk anderhalf jaar aan de beurt. Ik had het gevoel alsof ik letterlijk viel en geen grond meer onder mijn voeten had. De schaamte was groot, en het zelfstigma niet van de lucht. Ik heb mezelf enorm op mijn flikker gegeven. Ik was niets waard en voelde me een sukkel. Hoe kon ik het beeld van die goede HR-manager rijmen met die zielige man die verlamd in een hoekje zat en niets kon. Ik kon maar beter vrachtwagenchauffeur worden of postbode.

Als ik eenmaal terug was op mijn werk had ik na drie weken weer het gevoel dat ik de beste was, en leek het alsof de depressie ver weg was. Maar later - op mijn vierenvijftigste - bleek dat ik na een week of drie in een hypomane episode schoot. En ik vloog net niet uit de bocht. Hoewel ik achteraf wel eens denk: hoe hebben mijn collegas dat ervaren. Henk is depressief thuis en na drie weken aan het werk heeft hij weer het hoogste woord, allerlei ideeën en een hoog werktempo.  

Op mijn vierenvijftigste wist ik eindelijk wat ik had: een bipolaire aandoening type 2. Voor mij heeft die kennis veel verhelderd. In hetzelfde jaar heb ik de balans opgemaakt over werken in loondienst. Ik was wel een goede HR-manager, maar ben ook vaak uitgevallen. En voor enkele werkgevers is dat aanleiding geweest om een exit-traject op te starten. En ik merkte dat ik moe was, omdat ik na elke val weer moest opstaan. En zo besloot ik op mijn vierenvijftigste om te stoppen. Ik ben afgekeurd, en kreeg van Tata Steel gelukkig een mooie financiële aanvulling op mijn uitkering.  

Stilzitten is niets voor mij, na mijn werk in loondienst ben ik vrij snel voor Plusminus gaan werken en nu ben ik alweer bijna zes jaar voorzitter. Het voelt als een carrièreswitch. Voor mij is niet zo zeer een betaalde baan belangrijk of de norm, maar meedoen. Ik doe zinvol werk, heb structuur in mijn dag en heb veel mooie contacten.  

Eigenlijk is het de uitdaging om dat wat je bent in overeenstemming te brengen met wie je wilt zijn. Als daar een groot gat tussen zit ontstaat er een probleem. De kunst is om de belasting in overeenstemming te krijgen met de belastbaarheid.  
 

Henk Mathijssen