Zes jaar geleden heb ik een psychose gekregen. De zorg voor mijn kinderen vond ik daarna zwaar. Ik kon amper voor mezelf zorgen, laat staan voor een ander.

Mijn moeder heeft een bipolaire kwetsbaarheid en verliet mijn vader. Sindsdien woonden wij bij mijn vader. Hij probeerde vader en moeder tegelijk te zijn, en dat deed hij met veel geduld. Buiten zijn werk was hij altijd thuis en hij bood ons een stabiele jeugd. Hij speelde niet met ons, maar vertelde wel verhalen over vroeger, hielp me bij school, en zorgde voor rust en reinheid. Desondanks miste ik mijn moeder heel erg. Daarom schreef ik een belofte op papier: ik ga mijn man en kinderen nooit in de steek laten.  

Na een periode van ziekte verloor ik mijn baan als fysiotherapeute, en belandde ik in een depressie. Ik lag vaak op bed. Stemmen in mijn hoofd vertelden me hoe ik faalde als werknemer, ouder, vrouw, vriendin en huisvrouw. Spelen met mijn kinderen kostte me vreselijk veel energie, maar ik moest me aan mijn belofte houden. Dus dwong ik mezelf om uit bed te komen net voordat ze van school kwamen.

Mama, kom je met me spelen? vroeg mijn dochtertje van vier jaar. Ik liep naar haar roze kinderkamer en hurkte tussen haar speelgoed op de grond. Annette, zei ik tegen mezelf, blijf zo lang mogelijk spelen. Ze liet een poppetje zien dat ze gemaakt had van klei. Ah, dat is mooi lieverd, zei ik trots. Zullen we opa en oma bellen om het te laten zien? Terug in bed, realiseerde ik me dat ik niet langer dan vijf minuten had gespeeld. Boos en teleurgesteld besloot ik voortaan langer te blijven spelen.

Als iets niet ging zoals ze wilde werd ze boos of verdrietig, zoals alle kinderen haar leeftijd. Ik wilde haar troosten, maar ik zat vol met mijn eigen boosheid en verdriet. Ik gaf haar een knuffel, maar in mijn hart wilde ik haar het liefst wegduwen.

Tijdens mijn depressie merkte ik dat ik mijn belofte niet kon volhouden. Het leek alsof ik geen levensenergie meer over had. Ik was bereid om mijn man en kinderen in de steek te laten.

Maar soms waren er dingen die hielpen. Mijn man zei: ga wat leuks doen.

Ik vind niets leuk, ik wil alleen dood. Oké, wat vond je vroeger leuk? Ik weet het niet meer. Dansen? Ga dan dansen. Dus schreef ik me in voor salsa les. Die mooie muziek en die dansende mensen lieten me even mijn zorgen vergeten.

Ook volgde ik een schrijfcursus. We moesten een stukje schrijven over een sterke herinnering. Met tranende ogen en snotterende neus schreef ik hoe mijn vader mij het laatste zelfgemaakte wentelteefje gaf. Lieverd, zei hij, ik heb genoeg wentelteefjes gegeten in mijn leven. De liefde van mijn vader raakte mij.

Annette Katiman